|
درد کشنده‌ای که ستاره‌ای سنگین در آخرین مراحل زندگی‌اش کشیده، ممکن است حیات‌بخش جوان‌ترین و تازه‌ترین سیاه‌چاله این کهکشان باشد.
به گزارش وایرد،بازمانده ابرنواختری آخرین مرحله زندگی یک ستاره است که طی آن، دل و روده ستاره با انفجاری شدید در فضا پخش می‌شود. تنها ستارگان پرجرمی که حداقل بیش از 10 برابر خورشید ما وزن دارند می‌توانند باعث پیدایش ابرنواخترها شوند. بقایای ابرنواختری که در تصویر زیر می‌بینید W49B نام دارد، و زمانی شکل گرفته که ستاره عظیمی در فاصله حدود 26 هزار سال‌نوری از زمین منفجر شده است. بر اساس چیزی که از زمین دیده می‌شود، این جرم آسمانی تنها 1000 سال سن دارد.
اغلب بقایای ابرنواختری متقارن هستند، و به شکل حبابی دیده می‌شوند که در تمام جهات در حال گسترش است. با این حال، W49B به جای آنکه کره کاملی باشد، بیشتر شبیه به بالنی ضربه خورده است که نشان دهنده منشاء غیرعادی آن است. اخترشناسان حدس می‌زنند که به دلیل نامعلومی ستاره‌ای که مرگ آن باعث شکل‌گیری W49B شده است، در نزدیکی قطب‌های خود مواد شکل دهنده‌اش را با سرعت بیشتری نسبت به سایر نقاط به بیرون پرتاب کرده است. این موضوع باعث شده است تا مواد بر جای مانده در این امتداد پاک شده، و این شکل بشکه‌مانند ایجاد شود.
با استفاده از داده‌های تهیه شده توسط تلسکوپ پرتو ایکس چاندرا، محققان دریافته‌اند که سطوح ناهمگنی از عناصر مختلف درون این بقایا وجود دارد. برای مثال، تنها در نیمی از این بقایا تراکم آهن مشاهده می‌شود، در حالی‌که گوگرد و سیلیس به طور یکنواخت در سراسر آن پخش شده است. این نوع انفجار که به عنوان ابرنواختر دوقطبی شناخته می‌شود، هرگز پیش از این در کهکشان راه شیری مشاهده نشده بود.
تلسکوپ چاندرا همچنین به جستجوی درون این بقایا پرداخته است تا دریابد که ستاره پس از مرگش چه اجرامی از خود بر جای گذاشته است. ستارگان میان‌وزن پس از مرگشان به ستارگان نوترونی تبدیل می‌شوند؛ اجرام سنگین و متراکمی که مقادیر فراوان پرتو ایکس یا پالس‌ها رادیویی از خود منتشر می‌کنند. عدم وجود چنین نشانه‌ها بیانگر این است که ستاره والد این ابرنواختر اندکی پرجرم‌تر بوده است و هنگام مرگ خود باعث به وجود آمدن یک سیاه‌چاله شده است.
نظرات شما عزیزان:
|
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
روز بخير كاربر مهمان! 
تبادل
لینک هوشمند
